Vanavond nadat de telefoon en televisie eindelijk zwegen en mijn enig nog thuiswonend kind op bed lag, zat ik nog even op mijn balkon te genieten van mijn rust. Helemaal zen, alhoewel ik weet dat de rust zomaar kan veranderen, omdat we tegenover een brandweer kazerne wonen, aan een drukke straat en in een bepaald niet rustige buurt. Hier hoor je regelmatig sirenes. Om nog maar niet te spreken over de vliegbasis, die vlakbij ligt en de stadsbus die passeert.
Ik keek dan ook niet op van de zwalkende en voor mijn ogen tegen een boom kostende jongen, die er liep, want in het afgelopen jaar heb ik al zoveel van die dingen gezien.
Zo komt er regelmatig een schreeuwende man voorbij, die pal voor de wasstraat tegenover onze flat steeds midden op straat rondjes draait. Hetzij op de fiets of als hij lopend is al joggend. De eerste keer dat ik hem hoorde dacht ik aan een krijsende meeuw of een verongelukte baby, ook al was het midden in de nacht..
Het afgelopen jaar zijn er ook verschillende (bijna) ongelukken gebeurd en politie invallen geweest, hier om de hoek, pal voor mijn neus of in het gebouw.
Dus dit was niet voor ’t eerst dat ik dacht, dat ik er wat aan zou moeten doen.
Vandaag is me verteld dat ik me niet voor iedereen verantwoordelijk hoef te voelen, maar dat zit nou eenmaal in mijn genen. Dus fiets ik met een gerust hart met mijn vriendin mee, die niet meer in haar eentje door de binnenstad durft ’s avonds of ’s nachts in het donker; help ik mee om een onverantwoordelijke scootmobieler overeind te krijgen en wijs ik iedereen in goed vertrouwen de weg. Terwijl er toch ook een steek- of schietpartij was, vlakvoor mijn Appie, terwijl ik daar boodschappen deed. Toen ik er naar binnenging was er al onrust, toen ik er uit kwam, hingen er politielinten. Ik weet het niet, het raakt mezelf niet, maar ik maak me altijd zorgen om anderen.
Alhoewel ik nu wel weet, dat de “schreeuwende man” altijd zichzelf redt; (als er een auto aan komt, gaat hij opzij), wilde ik toch ook weer dat kind van een ander redden. Die brakende jongen. Maar hij was weg. Hoefde ik niet achter hem aan in de kou. Maar zijn moeder! Daar ging mijn compassie naar uit. Ik had mijn laarzen al aan.
Dat is toch niet zo verkeerd? Ik was blij, toen ik stiekem toch nog even voor de zekerheid ging kijken; dat ik mijn eigen zoon slapend in zijn bed aantrof, want hij leek zo op hem.
En stel je voor, dat hij op die manier bij iemand voorbij zou komen.
Dan zou ik toch op zijn minst willen kunnen durven, hopen omwille van mijn kind, dat diegene zich dat dan aan zou trekken en voor hem zou zorgen.
Groet SH
mefrouw 
In mijn ogen een heel normaal fenomeen, ik maak mij niet echt zorgen als ik iemand in ‘nood’ zie, maar ik geef of biedt wel de helpende hand omdat ik hetzelfde denk, als mijn kind ergens, hoop ik dat er altijd iemand zal zijn als ik er even niet ben, dat ze geholpen wordt, wat je geeft krijg je terug zeggen ze, dus altijd, waar nodig en men wil mijn hand van hulp, dan ben ik er.
X
LikeGeliked door 1 persoon
hier zijn dat soort fenomenen natuurlijk niet aan de orde van de dag, woon in een doodlopend straatje met alleen maar weilanden en een buurman die nooit thuis is volgens mij, dus als ik hier iets hoor is het altijd mis en ik help zeker mijn medemens want dat is me zo geleerd
LikeGeliked door 1 persoon
Mocht iedereen zich wat meer zorgen maken om een ander en zich wat meer inleven (dit zou zo maar mijn kind kunnen zijn…), dan zou de wereld er stukken beter van worden. Wees blij dat je bent zoals je bent: een mens met het hart op de juiste plaats.
LikeGeliked door 1 persoon
Helemaal eens met Matroosbeek. En verder ben ik toch vooral wel blij geloof ik dat ik in een doodlopende, zeer rustige straat woon (in NL) en op het nog rustiger platteland (in DK), want ik zou geloof ik erg onrustig worden, zo vlak bij de kazerne, de vliegbasis, de wasstraat, de stadsbus… Als ik dit lees voel ik me een (extra) gezegend mens met alle rust om me heen…
LikeGeliked door 1 persoon
This page will not translate for me … but I want to say: Hello anyway … smiles … Love, cat.
LikeGeliked door 1 persoon
Hallo Cat, it’s about worries and what you should do when you see someone in need.
I’am so gratefull for al the positive reactions.
Thanks everyone
LikeGeliked door 1 persoon
hier is niks raars of vreemds aan. In ieder mens zit dat zorgelijke wel, alleen niet iedereen zal dat tot uiting brengen. Het is een mooie eigenschap, hou hem vooral vast! Die goed doet, goed ontmoet 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je wel! Het is fijn om die bevestiging te krijgen!
LikeLike
Klaar staan voor iedereen is onmogelijk.
Helpen bij echte nood kan weer wel.
Tja, de anonimiteit van de stad veroorzaakt vreemde situaties.
Vriendelijke groet,
LikeGeliked door 1 persoon
Dat is nobel,.maar het kan verkeren, ik heb eens een driejarige peuter net op tijd weggetrokken bij een snel rondsuizende draaimolen,het kind begon te huilen en de moeder, die het niet eens had opgemerkt, stond op van haar bank en ging tegen mij tekeer. De ogen van al die andere moeders werden op mij gericht en ik voelde mij een kinderschender.
LikeGeliked door 1 persoon
Jeetje! Ik voel met je mee. Ik heb ook ooit een kind vanonder een draaimolen uitgetrokken; bleek haar moeder een onoplettende bekende van mij te zijn. …die er ook niet zo blij mee was. Misschien plaatsvervangende schaamte.
LikeGeliked door 1 persoon