Verontrustende artikelen in het nieuws de laatste tijd. Over huilende oma’s in de spreekkamer van de dokter en gestreste opa’s op de golfbaan. Overspannen zouden ze zijn, van het oppassen op de kleinkinderen! De lat zou hierbij zo hoog liggen, dat het water ze over de schoenen loopt!
Zo afgeschilderd lijk ik tot een generatie van watjes te behoren. Wij kunnen geen nee zeggen, we hebben niet geleerd om grenzen te stellen en hebben onze eigen kinderen zo gepamperd en verwend, dat die hun kroost het liefst de hele week bij ons droppen.
Enige nuance mag hierbij wel worden aangetekend, als je de sociaal/economische omstandigheden in ogenschouw neemt. Wij behoren namelijk tot de eerste naoorlogse generatie die langer door moet werken tot aan het pensioen, omdat de AOW anders onbetaalbaar wordt. En ook worden onze eigen ouders dankzij de sterk verbeterde gezondheidszorg steeds ouder.
Voor onze ouders zijn we dus ook nog eens mantelzorger omdat de huidige tendens is, dat ouderen steeds langer zelfstandig moeten blijven wonen.
Diezelfde ouders hebben ons echter altijd het goede voorbeeld gegeven en tot op hoge leeftijd schijnbaar moeiteloos op onze kinderen gepast, ze te logeren gehad en ze opgevangen in tijden van nood. Geen wonder dat de lat voor ons hoog ligt!
Natuurlijk is het wel waar dat ons (bijna) zestig plus lijf hier en daar wat begint af te takelen en de nodige gebreken begint te vertonen. Ouderdomskwalen steken de kop op , dus zullen we daarom wat vaker het evenwicht moeten zoeken tussen alle dingen die moeten en de tijd die we voor onszelf nodig hebben . Terwijl die tijd soms schaars lijkt te zijn en daarin zit ‘m nou juist de crux.
Maar genieten van de kleinkinderen als je toch aan het oppassen bent lijkt mij een haalbare kaart en als je van hun sportwedstrijden, speeltuinafspraken, toneelvoorstellingen en andere uitjes jouw ontspanning maakt, sla je twee vliegen in een klap.
Want ook nu weer geldt dat ze maar even zo klein, kwetsbaar en afhankelijk zijn…. Voor je het weet zijn ook zij groot en dan wil je toch niet het gevoel hebben dat je zoveel van hun jeugd gemist hebt. Wat je wel wil, is dat ze je straks in het verzorgingshuis nog eens op komen zoeken en dan niet alleen digitaal.
Kortom nog even de schouders eronder!
Groet SH
mefrouw 
Toch zie ik veel mensen in deze overspannen spagaat tussen ouders en kleinkinderen. Zelf moet ik niet op kleinkinderen passen, of toch heel weinig. Ik zou het ook niet redden met mijn full-time job en mantelzorg voor mijn hoogbejaarde moeder. Alle ballen in de lucht houden, lukt mij niet…
LikeLike
Denk dat hier de meningen wel verdeeld over zijn 😂
Ik denk als ik eenmaal oma ben, ik liever gewoon oma wil zijn in plaats van een oppas oma. Dan gaat de spontaniteit denk ik ook wel weg. Er zijn zoveel andere mogelijkheden om kinderen op te vangen, dat is niet iets wat oma’s en opa’s horen te doen denk ik..
Maar nogmaals.. die meningen zijn heel erg verdeeld en dat is prima 😊
LikeLike
Ik zie het bij schoonzus die altijd beweerde zich nooit vast te zullen leggen als oppasoma maar nu het zover is toch 2 vaste oppasdagen heeft. Plus hoogbejaarde ouders die steeds meer zorg nodig hebben.
LikeLike
Heel vroeger was het natuurlijk niet anders dat andere familieleden de zorg op zich namen over ouders, kinderen of kleinkinderen. Maar toen leefde iedereen vlak bij elkaar en was de familieband veel hechter én noodzakelijker. Nu met ons drukke maar rijke leven wordt er nóg meer beroep gedaan op jou als opa en oma en wordt het – naar mijn bescheiden mening – steeds meer als een soort vanzelfsprekendheid aangenomen dat die wel oppassen. En als je dat als opa of oma eigenlijk niet wilt omdat je eindelijk uit de kinderen bent en het niet weer wilt, en is het hek van de dam. Ik heb geen kinderen en dus ook geen kleinkinderen, maar ik zou toch zelf willen bepalen hoe ik mijn oude dag invul en dat niet willen laten invullen door mijn (klein)kinderen.
LikeLike