Bijna vier wordt ze. Ze is al bijna vier jaar bij ons. Ze is echt een mini mensje: onze dochter Olivia.

Als ik naar haar kijk, dan maakt mijn hart een sprongetje. Elke keer weer. Ik glunder van trots. Mijn meisje. Soms durf ik het te denken, dan denk ik: “Tot nu toe is ze goed gelukt”. Ze zegt eet smakelijk, slaapt zonder luier, is vrolijk, vraagt of ik lekker geslapen heb, geeft mensen een hand, is dol op theetjes in de stad, heeft fantasie, kan gerust een paar zonnegroeten met mij meedoen, danst graag, heeft vriendjes en vriendinnetjes. So far, so good.

Tot nu toe heeft ze in haar jonge leventje al een aantal mijlpalen meegemaakt: eerste keer poepen, omrollen, ogen open doen, lopen en boeren. Allemaal heel normaal, behalve als het jouw kind betreft. Dán is het heel bijzonder, gaaf, te gek, uitmuntend en iedereen mag het weten. Je moedigt ze aan, alsof ze bij jong Oranje voetballen. Vader kijkt vol trots en staat er breeduit bij te lachen en klopt zichzelf nog net niet op de borst, al roepende: “Mijn kind, mijn kind”. In deze fase zijn de moeders vaak nog labiel en vol hormonen van de zwangerschap en janken bij het minste of het geringste. Ik niet hoor. Ik was net een vader en juichte alsof ze de eerste dame is die voetbalt bij het Nederlands heren elftal.

Maar deze week is het anders. Ik voel dat deze mijlpaal anders voelt. Mijn meisje wordt vier. Ik glunder bij alles wat ze doet: laatste keer zwemles voor de kleintjes, laatste keer bij haar fantastische opvang, een taart bakken als traktatie en als kers op de taart mag ze morgen voor het eerst naar school. Mijn school waar ik werk, zal onze school worden: “Kijk dan wereld!! Daar gaat ze! Mijn kind! Naar school!!”. Ik heb ze veelvuldig gezien, de jankende moeders terwijl hun kleuter voor het eerst naar school ging. Dat gaat mij niet gebeuren, mij kennende sta ik morgen ook weer te juichen als heel Nederland kijkend naar “Onze jongens”. Maar er is een hele kleine kans, dat als ik mijn meisje daar morgen zie, mijn meisje op weg naar de grote wereld, dat ik mijzelf zou kunnen scharen onder de jankende moeders.

ER