Tag: ZUS

Zal ik?

mefrouw6 reacties

Elk jaar is er die twijfel. Ga ik, of ga ik niet? Zal ik, of zal ik niet. Wil ik, of wil in niet. Elk jaar ben ik aan het twijfelkonten en elk jaar is het antwoord nee. En elk jaar weet ik niet of ik nu blij moet zijn met dit antwoord, of niet. 
En mijn zus? Mijn zus gaat er gewoon voor. Die keiharde bikkel; ze ziet ergens staan dat ze zich zou kunnen opgeven en ze geeft zich op. Geen twijfel, gewoon doen. Typisch mijn zus! Wat een held! 
De Telegraaf loopt echter wel iets mis. De Telegraaf breekt met de traditie van het Unox-meisje op de voorpagina. Ze weten niet wat ze missen daar bij de telegraaf. Ze is dapper, besluitvaardig, impulsief, houdt van een grapje en een dolletje, ze stond 1 januari in bikini met muts van Unox te rillen in de kou en dit alles met een prachtige smile van oor tot oor. Als je dan geen Unox-meisje bent dan weet ik het ook niet meer!

ER

Advertentie

Guestblog: Met de kippen op stok

mefrouw2 reacties

Ik draai nu een tijdje mee in het huishouden van mijn zus en afgezien van de reden waarom, is dat toch wel heel bijzonder. 

Nu zie ik bijvoorbeeld pas hoeveel werk de verzorging van hun uitgebreide veestapel vergt, maar ook hoeveel plezier het geeft.

Als ik ’s ochtends om een uur of zeven naar buiten stap om op mijn gemak een sigaretje te gaan roken, wordt alles onrustig. De konijnen springen met veel bombarie heen en weer; de cavia begint verwoed aan de tralies te knagen; de kippen verdringen zich bij de lege voerbak en de Kakarikies (Nieuw Zeelandse parkieten) weten eveneens goed duidelijk te maken dat het tijd is voor hun appeltje. 

‘S middags en ’s avonds herhaalt zich uiteraard hetzelfde ritueel en ondertussen weet ik, dat ik bij Roos en Toos, de grote konijnen uit moet kijken voor mijn vingers; bij de vogels op moet passen, dat ze het hok niet uitvliegen en dat de cavia zijn maaltijd altijd veilig stelt, door die mee te slepen in zijn nachthokje. Dat laatste weet het konijn, waarmee hij sinds kort samenwoont nu ook. Met gemak wurmt dat zich vervolgens ook door de nauwe opening naar binnen en wordt er een hevige strijd gestreden, waarna de overwinnaar zich triomfantelijk met de buit uit de voeten maakt.

Ook het hondje hier geeft aanleiding tot vermaak;

zij springt achteloos het konijnenhok in, om daar het voer op te gaan vreten, maar als er op de schoorsteen van de buren een kauw zijn aanwezigheid luidkeels kenbaar maakt, weet ze niet wat ze moet doen: hard wegrennen of hem proberen weg te jagen. Ze besluit tot het laatste, al maken haar gepiep en geblaf geen indruk. Haar opponent doet er hooguit een schepje bovenop.

Roos en Toos zijn twee zussen; eentje heeft waarschijnlijk een identiteitscrisis of een hele grote kinderwens, want ze zit voortdurend boven op de andere. Een van de kippen heeft het zelfde probleem. Tenminste wat de identiteit betreft. Zij denkt dat ze een haan is en gedraagt zich daar ook naar , het gekke is dat de rest dit accepteert! De mussen die in en uit vliegen laat ze wonderwel met rust , maar de pogingen om te kraaien zijn heel lovenswaardig.

Op een avond was ik ze kwijt. De kippen. De hele ren leek leeg, totdat ik ze op een rijtje op de stok in het leghok ontdekte; inderdaad een eyeopener, ook voor mij was het bedtijd.

Groet SH

Ballen en bier

mefrouw7 reacties

  
Onze lieve broer is vandaag een volwassen man geworden. Een man met de juiste normen en waarden, een knappe man, een man met humor, een man die kan zeggen: “Ik houd van je”, een man naar onze hart. 

Gefeliciteerd!

“Side by side, or miles apart, brothers ands sisters will always be conected by heart”

– unknown

Liefs mefrouw

About books and reading

mefrouw3 reacties

  

Mijn oudste zus ontpopte zich al heel jong tot de onderwijzeres die ze eigenlijk is. De liefde voor lezen is me door haar bijgebracht. We speelden heel vaak” schooltje” en dankzij haar kon ik al lezen voordat ik naar de lagere school ging. En dankzij de welwillende medewerksters van de Vlielandse bibliotheek mocht ik al ver voordat ik twaalf werd, boeken lenen die eigenlijk voor volwassenen waren bestemd, omdat ik alles van de jeugdafdeling al uit had.

Ik heb altijd getracht om die liefde op mijn kinderen over te brengen, en al beschik ik helaas niet over het didactisch vermogen van mijn zus, bij drie van de vier is het redelijk gelukt.

Zodra ze konden lopen en praten sleepte ik ze mee naar de bieb. Elke avond, tot ver na de leeftijd waarop dat nog eigenlijk gewenst was, tot ver na bedtijd zelfs, als we weer eens werden gegrepen door het verhaal, heb ik ze voorgelezen en op veel verjaardagen en met Sinterklaas kregen ze een boek cadeau.

Bij alle drie mijn dochters staat dan ook een goed gevulde boekenkast in de kamer en omdat ik een alleslezer ben en ook omdat onze smaak aardig overeen komt, mag ik weleens wat lenen om te lezen.

Tot mijn grote genoegen hebben ze me laatst zelfs gevraagd om af en toe een recensie te schrijven over de boeken die ik lees en hoe leuk is dat! Ik ben nergens aan gebonden, kan nog steeds alles lezen wat ik wil en mag daar nu ook mijn mening over geven.

De grote uitdaging is natuurlijk om ook eens buiten de gebaande paden te treden, anders wordt het te eentonig.

Dus de volgende keer bespreek ik het vervolg op “Angela’s Ashes” van Frank McCourt. Wie het eerste deel nog niet gelezen heeft, moet dat maar snel gaan doen, want dit is een aangrijpend waargebeurd verhaal wat je absoluut niet wil missen.

Daarnaast schrik ik nog altijd van het nog steeds wijdverbreide analfabetisme in de wereld en juich ik de initiatieven van Laurentien Brinkhorst toe om dit verschijnsel tegen te gaan.

Omdat iedereen voor zijn eigen vakgebied altijd roept, dat de missie al geslaagd is, als je maar 1 iemand hebt gered, kan ik maar een ding zeggen:

Alie bedankt!

Groet SH

Sneak Peak

mefrouw3 reacties

  

Het is ochtend. Vroeg in de ochtend. De rest van het huis slaapt nog. Ik zie dat Mirelle een blog heeft klaar staan voor straks. Een van de voordelen als je onderdeel bent van mefrouw: je kan een sneak preview nemen. Ik besluit dit te doen. Mijn lief ligt naast me te slapen en ik lees de blog: 
Ik word geraakt tot diep in mijn hart. Mijn grote sterke zus. Soms vergeet je de pijn die zij dagelijks dragen moet, omdat zij zo sterk is en werkelijk nooit piept. Ze is zo sterk. Ik lees haar blog en ik vul in mijn tranenzaal: het potje voor haar. Met heel mijn hart zou ik willen dat ik een beetje pijn van haar kon overnemen, zodat het voor haar wat dragelijker is. Ik weet dat het onzin is. Ik kan dat niet doen. Ik voel me machteloos. Het enige wat ik kan doen is….. Tsja, wat kan ik eigenlijk doen. Ik kan niets voor haar betekenen. Zij moet het doen, zij heeft de pijn, zij ondergaat de operatie, zij heeft het verdriet.

Ik doe de kurk weer op het flesje. Het potje is nu vol. Mijn dag gaat beginnen. Ik stap onder de douche. 

ER