Ik heb het altijd al interessant gevonden. Misschien wel spannend zelfs. Het heeft in elk geval altijd mijn aandacht gehad, het intrigeert me en misschien slaat mijn fantasie daarom juist altijd op hol….

De film, naar aanleiding van het boek van Roald dahl, Witches vond ik bijzonder leuk. Het idee dat er op de wereld allemaal heksen zijn, dat ze jaarlijks een weekend hebben waar ze allemaal bij elkaar komen en dat wij ‘de gewone mens’ daar helemaal niets vanaf weet. Dat is toch op z’n zachtst gezegd fascinerend? Misschien vind ik precies om deze reden Harry Potter ook wel zo leuk. En hoe tof zou het zijn om deelgenoot te mogen zijn van zo’n geheime club? Dat kale hoofd zou ik liever aan me voorbij laten gaan, maar als dat ervoor nodig is zou het misschien toch de overweging waard zijn. 

“Those who don’t believe in magic will never find it”

-Roald Dahl

Maar nu mijn leven langzaamaan vordert merk ik dat er meer ‘geheime clubs’ zijn dan dat ik ooit voor mogelijk had gehouden. Ik wist niet eens van het bestaan, maar het voelt goed om erbij te horen. En ik behoor tot meer geheime clubs dan ik denk. Soms ben ik me er niet eens van bewust dat ik ben toegelaten. Inmiddels ben ik er wel achter dat alle geheime clubs iets gemeen hebben; ze groeten elkaar. Bij de ene club is het groeten heel uitbundig en bij de andere is het subtiel en bijna niet merkbaar. Deze laatste werkt natuurlijk het beste wanneer de club echt geheim moet blijven. De club van boten groet elkaar heel uitbundig. Je vaart en je zwaait de andere varende mensen gedag, terwijl je vol ontzag naar de boot van de ander kijkt. De eerste keer dat mijn lief en ik ons bewust werden van het bestaan van de geheime clubs was toen we in onze nieuwe Alfa Romeo reden. Eerst hadden we niets in de gaten…., maar elke keer als we reden in de prachtige auto werd er naar ons gezwaaid, of er werd geknipperd met de lampen. “Wat is er aan de hand? Staan onze lichten niet goed afgesteld? Staat mijn groot licht aan? Wat proberen al deze mensen ons duidelijk te maken?”, de paniek groeide, totdat lief doorkreeg dat we werden ‘gegroet’ . Dat was het moment dat waarop we wisten dat er al die tijd gewoon een geheime Alfa Romeo club is, waar wij het bestaan niet van wisten, waar we niet bij hoorden, maar nu wel. De eerste keer dat je dan zelf gaat groeten is heel bijzonder en voelt heel vreemd, maar na een paar maanden voelt het als gewoon en hoor je er echt bij. Inmiddels hoor ik bij de club van hardlopers, vaak bestaat de groet uit een knikje. De club van jonge ouders is heel bijzonder; een knikje, een hoi, een mag ik even in je wagen kijken. Ik weet niet hoe ik me bij deze club voel. Vaak proberen ze ook indringende blikken uit te wisselen, maar ik weet niet wat ik hiermee moet. 

En nu let ik goed op. Ik probeer ze te ontmaskeren. Welke geheime clubs zijn er nog meer, waar hoor ik niet bij, wie groeten elkaar…… 
ER