Over mannen wordt over in het algemeen beweerd, dat ze niet praten, maar in de praktijk blijkt dat toch een ietsje pietsje anders te liggen. 

In vergaderingen bijvoorbeeld, blijken de mannen het langste en het meest aan het woord te zijn; en over voetbal raken ze nooit uitgepraat. Kijk maar eens naar alle voor- en nabeschouwingen op tv, of al die programma’s over sport, die de klok slaan. De hoofdmoot is voetbal. 

Ook in “praatprogramma’s” op tv, komen hoofdzakelijk mannen aan het woord.
Dus waar komt dan, dat wijdverbreide misverstand vandaan?

Nou, bij ons natuurlijk. Wij vrouwen vinden dat.

Ze praten dus wel, maar niet over de dingen, die wij belangrijk vinden. Die ons interesseren. We laten ze wel graag aan het woord, maar niet over auto’s of sport, want ze moeten van ons, over gevoelens en emoties praten.

Maar dat lukt ze vaak niet, dus dan zoeken ze elders hun heil.

Vooral oudere mannen hebben daar een bij uitstek geschikte plek voor gevonden. 

De leugenaarsbank!

Dat is niet perse een bankje, maar wel een plaats waar ze kunnen samen komen, bij voorkeur ergens waar het lekker druk is, waar veel te zien is; zeg maar. 

Zodat ze toch nog iets te zien hebben om over te praten, als het gesprek onverhoopt even stil valt.

Dat kan zomaar in het park zijn. Of bij de boot. Of op het station , of in het winkel centrum; als er maar wat te zien is. Een hangplek voor ouderen noemen ze dat tegenwoordig. Zelfs de bibliotheek schijnt er niet vrij van te zijn.
Regelmatig fiets ik er weleens langs. En dan vraag ik me steevast af, waar ze het over hebben, die kerels van stavast.. Die oerhollandse jongens, die geen koffiehuis hebben, om zich in te verschansen, maar wel elke dag op hun post staan. Hangend over hun scootmobiels.

Hebben ze het over het wereldleed? De vrouwen in hun leven? Of toch gewoon over alles wat voorbijgaat….

Of, al verder prakkiserend, terwijl ik ze gedag zwaai, komen er andere vragen naar boven: Over alle leugens, die ze in hun leven opgedist hebben.? Alle sterke verhalen, die nog een keer verteld moeten worden? Het heet toch niet, voor niets zo? Zo’n bankje?

En dan denk ik aan het eventuele lot van alle ( jonge) mannen die ik nu ken: straks, samen op zo’n bank.

Gelukkig is “praten ” onder de jongens vantegenwoordig, en dus ook bij de toekomstige generaties, meer wijd verbreid, want, ze worden over het algemeen meer opgevoed door vrouwen. 

De meeste leerkrachten op de basisschool, op dit moment: zijn vrouwen. 

Veel jongens groeien op in een eenoudergezin, waarbij de moeder aan het hoofd staat. 

Pas op de middelbare school komen de afgezaagde, uitgebluste, blanke mannen van middelbare leeftijd in beeld, waar ze zich tegen af kunnen zetten. 

Daarmee zullen ze zich, hoop ik, wel redden . De nieuwe mannen.

Om te leren praten.

Ik heb hoop voor de toekomst.

Groet, SH

Bronnen: Margriet, Libelle, Linda, HP/De tijd, Metro, Volkskrant,

de Huis aan Huis,LC , AD , mensen; live blogs. en de Telegraaf. Enzovoorts. 
PS. Sorry Jan