Mijn jongste dochter heeft onlangs geblogd, dat ze over de hele wereld herinneringen zou willen maken, en dat gaat ze doen ook, voorzover ze het nog niet heeft gedaan. Ze vroeg zich toen ook af wanneer het de laatste keer was dat jijzelf iets deed voor de allereerste keer.

Nu mijn middelste dochter toch echt het huis uit is, was het tijd om haar op haar nieuwe stekje te gaan bezoeken. 

Voor het eerst, maar niet in haar eerste nieuwe woning en niet mijn eerste keer in Grouw. Die keer was meer dan veertig jaar geleden toen ik daar op schoolreisje was en ik verliefd op alle zeilinstructeurs vakantie vierde in hetzelfde gebouw, waarin ik nu voor het eerst kennismaakte met diverse mensen , die daar door omstandigheden noodgedwongen moeten wonen, omdat het een tijdelijke opvang voor vluchtelingen is geworden. 

Dat ik de plaatselijke discotheek herkende, was voor mijn zoon, die ook mee was, wederom een eyeopener; hij realiseerde zich niet voor het eerst, dat zijn moeder ook een verleden heeft.

Met mijn hondje ging ik vanaf het treinstation, in het donker, door de Prinsentuin en het Rengerspark wandelend terug naar huis; overpeinzend dat dit wel de eerste keer was, dat ik deze weg zo koos, maar niet dat ik er langs kwam. Feilloos wist ik hem te vinden. Hier liggen mijn roots, dit is mijn stad, hier ligt mijn hart.

Afgelopen jaar waren er genoeg eerste keren voor me. Vooral in de digitale wereld en vrijwilligerswerk is voor mij dan wel niet nieuw, maar wel bij Terre des Hommes. (Een organisatie tegen kindermisbruik in welke vorm dan ook).

Maar niemand kan je voorbereiden op het verlies van de zus en vriendin , die in de ogen van anderen alleen maar je nichtje was. Hoewel we vorig jaar voor het laatst nog samen een kaarsje hebben gebrand, voor onze broer en neef, waren sommige gesprekken die we hadden, wel de eerste en de laatste die we over haar eigen naderende dood hebben gevoerd. En wat hebben we gelachen! Daarom heb ik dit jaar op 21 maart voor het allereerst een kaarsje voor hen beiden aangestoken. Een nieuwe lente , een nieuw geluid, is het spreekwoord; maar wij zeiden altijd: “Ane’s verjaardag, een nieuw begin!” Dus Fia bij deze, zoals beloofd.

 “Niets blijft zoals het was” stelde Midas Dekkers vast in zijn manifest “Zo goed als nieuw”, omdat zodra je iets gedaan hebt, het nieuwe er weer van af is. Daarom ben ik zo blij, dat ik wekelijks op een meisje pas, dat het hele leven met heel nieuwe ogen bekijkt.     

Voor haar zijn de meeste dingen voor het eerst! Of tenminste zo nieuw, dat je je er met haar over blijft verbazen, omdat ze als peuter natuurlijk vatbaar is voor de kracht van de herhaling. 

Dat is niet leeftijd gebonden, je mag je blijven verwonderen, alla mijn (klein)kinderen, iedere dag, en dat is handig of grappig, volgens Olivia. “Groetjes thuis!” riep ze, toen ik laatst wegging. Herinneringen deel je samen of je koestert ze in je eentje inderdaad.

Komend weekend vieren we daarom met de hele familie het Paasfeest, als of mijn oudste dochter dan jarig is.

Met z’n allen. Om nieuwe herinneringen te maken. Gewoon in Goutum, alsof het de allereerste keer is.

Groet SH